Een goede maand geleden vroeg ze nog: “Is kletsen het allerleukste wat grote mensen doen?” Nu zie ik haar rapport…
Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht. Zou ze het van mij hebben?
Ik weet het wel zeker. Ik klets graag, ja. Ik vind het heerlijk om het hoofd in te duiken van de persoon tegenover me. Wat is zijn of haar verhaal. Herken ik dat of net niet? Kan ik er wat van bijleren? Kan ik het enthousiasme delen of het verdriet mee helpen dragen?
En ja , ik klets ook graag met juffen en meesters. Als ik mezelf niet tegenhoud, duren de tienminutengesprekken over mijn kinderen een half uur. Niet omdat ik veel over mijn kind kwijt wil, maar om de denkwereld van de leerkracht in te stappen. Kletsen over onderwijs, over visie en aanpak, over hoe het is en hoe ze willen zijn, over wat ze willen en verwachten. Vandaar ook dat ik zo graag deel uitmaakte van de pedagogische begeleidingsdienst.
Kletsen om te leren, te doorgronden, om automatische handelingen en gedachten uit het onderbewuste te halen en zo tot doordachte keuzes te komen. In belang van het kind en zijn ontwikkeling, in het belang van het werkplezier, de leerkracht en zo ook de school.
En heerlijk kletsen met mijn dochter. Dat ook.
Al kan ik er soms de muren van oplopen.