Het ontploft zowat in mijn lijf. Frustratie, vragen, verwondering. Is dit het nou? Onderwijs? Wat leren mijn kinderen? Wat missen ze? Ik plof op mijn stoel. Vol hoofd, kort lontje. Rustig ademen. De kinderen kunnen even voort nu.
Ik haal een koffie, pak mijn schrift erbij en probeer mijn hoofd leeg te maken.
Hoe is dit mogelijk? De dag is net begonnen en ik zit al aan het eind van mijn Latijn.
Meteen schiet me het begin van mijn frustratie te binnen. Dictee. Mijn dochter schrijft “ijndelijk”. Ik hou mijn mond. Samen kijken we het dictee na. Staat “ijndelijk” eigenlijk in de ei-rap (rap, de muziekstijl)? Niets te vinden. “Kijk dan op de ei-plaat.” Korte zinnen vliegen heen en weer. “Wat zou dat nou op de ei-plaat staan, mama.” Ik val stil.
O ja, natuurlijk! Eindelijk kan je niet tekenen. Die stomme spellingsmethode ook. Als je een ei-rap maakt (eigenlijk klinkt die best cool) moet je er wel álle woorden inzetten!
Eigenlijk is de mama in mij beste tevreden. Ik ben trots op mijn kinderen, hun zelfstandigheid en doorzettingsvermogen. De leerkrachten doen hun best in deze rare tijd. Ze houden contact en laten mijn kinderen verder leren. Toch zit de juf in mij vol ideeën op basis van wat ik bij mijn kinderen zie: hun worsteling en enthousiasme.
Als onderwijsadviseur zit ik te popelen. Het borrelt in mij.
Krijgen scholen en leerkrachten eigenlijk tijd in deze verandering? Deze tweede lockdown wordt er snel geschakeld. Klik, klik, klik en we gaan weer verder. Want leerachterstand mag niet. Lesjes moeten gegeven worden, materiaal klaargelegd, noodopvang voorzien…
- Wie geeft hen de raad en de ruimte om stil te staan bij hun onderwijsopdracht, bij doelstellingen en de middelen?
- Hoe houden ze de vinger aan de pols om als het nodig is van koers te veranderen? Wie helpt hen hierbij?
- Wie blijft in de gaten houden of dit het soort onderwijs is dat de school wil uitdragen?
- Wie staat achter leerkracht, intern begeleider of directeur en luistert naar hun noden en vragen?
Kan ik hierin iets betekenen in de enkele uren die mij resten per week? En op welke manier dan? Want ondanks het geborrel in mij ben ik oprecht blij dat ik in deze periode de ruimte heb om stil te staan bij de noden van mijn kinderen. Blij dat ik de rust kan nemen om ontstoken lontjes op tijd de kop in te drukken.
