De coranawind is aan het uitgroeien tot een echte tornado. Berichten en meningen worden op social media naar hartelust gedeeld. Ik kijk, lees… Soms knik ik instemmend, soms stokt mijn adem van ongeloof of verontwaardiging. Deze keer kruip ik in mijn pen. Ik zag de campagne die stad Geel (België) opzette met middelbare scholen en artsen. Op facebook zag ik dat hun actie om jongeren te doen nadenken over corana bij sommigen stof doet opwaaien. Vooral hun vraag ‘Kan je ermee leven dat je iemand zou besmetten?’.
Even ging er een rilling over mijn rug.
Alsjeblieft, wees voorzichtig met wat je zegt of vraagt. Praat kinderen en jongeren geen schuldgevoel aan. Ga in gesprek, vraag naar de drijfveren van hun gedrag, stel kritische vragen, schets een beeld van wat kan gebeuren, maar praat ze geen schuldgevoel aan. Gemeente Geel zal het zo niet bedoeld hebben. Daar ga ik van uit. Kritisch bevragen is ook nodig, maar deze vraag hoort wat mij betreft thuis in een goed gesprek, van één op één, als je elkaars achtergrond kent, elkaars woorden en bedoelingen vertrouwt. Niet als ondertitel op een flyer.
Want wat als iemand ondanks de nodige voorzichtigheid een ander besmet? Wat als die ander zwaar lijdt aan de gevolgen van het coronavirus? Je weet niet wat het kan teweegbrengen. Dus alsjeblieft, praat ze geen schuldgevoel aan.
Snuiter kan erover meepraten. Bij het zien van de campagne, dacht ik meteen aan één van zijn verhalen. Zijn geestelijke moeder en schrijfster, Nathalie Slosse, kwam in gesprek met Mary Mijnlieff. Dit gesprek was de aanzet voor een prentenboek. Mary veroorzaakte als meisje van zes een ernstig ongeluk met de fiets. Haar verhaal van wat er toen gebeurde geeft ons een zicht op hoe een schuldgevoel gevoed kan worden. Het leert ons dat we als leerkracht iets kunnen bijdragen, zodat het schuldgevoel (dat er misschien al is) niet verder gevoed wordt.
“Per Ongeluk” geeft ons een manier om onbedoeld schuldig zijn bespreekbaar te maken, in het bijzonder als er onherstelbare schade en pijn uit voortvloeit. Snuiter laat een ei vallen. Hierdoor wordt het kuiken blind geboren. Het mooie aan dit prentenboek vind ik dat al de ingewikkelde gevoelens die Snuiter ervaart op een logische en duidelijke manier verwoord zijn. Klaar om samen met jonge kinderen te onderzoeken.
Dus alsjeblieft, praat erover, maar praat niemand een schuldgevoel aan.
